Vliegreis Amsterdam-Xiamen-Denpasar

Al heel vroeg in de ochtend gaat onze wekker af. We sliepen onze laatste nacht in België in “Hotel mamie”. Alles ligt klaar en een kwartiertje later zitten we allemaal in de auto. Even breekt er paniek uit want niemand heeft de tablet van Kiran in de rugzak gestoken. Al bijkt die enkele seconden later toch in zijn rugzak te zitten en kunnen we verder rijden. Op het station nemen we nog snel een vertrekfoto en weg zijn wij.

“Zijn we er bijna” vraagt Tika 10 minuten later. Het is duidelijk dat haar tijdsbesef nog niet helemaal goed zit. Ze bedoelde eigenlijk het station in Brussel want daar had papa koffiekoeken beloofd.
Die koffiekoeken waren een uurtje later ons volgende stress-moment want nadat we al onze valiezen naar het juiste perron hadden verzeuld, ging Bernie alleen om de koffiekoeken terwijl wij bij de valiezen bleven. De trein kwam al aan, maar onze papa was er nog niet. Stress stress! Ik ging alvast in hett deurgat staan zodat de trein niet kon vertrekken. Echt nodig was het niet want de vertrektijd was nog niet aangebroken. Even later zaten we met z’n allen te genieten van misschien wel onze laatste koffiekoeken voor een lange tijd…

Aangekomen op Schiphol heerst er een drukte van jewelste. Blijkbaar staakt het grondpersoneel (Wie zei er ook alweer “Gelukkig vlieg je niet vanuit Zaventem, want daar durven ze nogal eens te staken”?) Na meer dan een uur aanschuiven aan de bagage en bijna even lang aan de douane en de handbagage-controle volgt stress-moment 3 want het boarden moet nu toch bijna op zijn einde lopen.We zijn gegarandeerd een van de laatsten. Ze hebben gelukkig onze namen nog niet afgeroepen, maar we stappen toch wel even goed door. Helaas, bleek het boarden nog niet gestart te zijn. Raar, want binnen 10 minuten zou ons vliegtuig normaalgezien moeten opstijgen. We wachten aan de gate met het vermoeden dat de staking ook invloed heeft op onze vlucht. En inderdaad… even later krijgen we te horen dat onze vlucht een vertraging heeft opgelopen van 1,5 uur. Broerllief komt echter snel af met een positieve noot; “Mooi begin… Maar je moet maar zo denken: jullie hebben tijd ;)”

Anderhalf uur later stijgen we op. We hebben geluk: er zit niemand op de rij voor ons en ook Kiran heeft 3 zetels voor hem alleen. Extra veel plaats om het ons iets comfortabler te maken. Een vlucht van 11u is wel heel lang. Maar gelukkig is er genoeg ‘schermpjes’-entertainment op het vliegtuig en krijgen we onderweg wel 3 maaltijden geserveerd.

Slechts een half uurtje later dan gepland komen we aan in Xiamen. We hebben dus toch niet zoveel tijd verloren door de vertraging. Aan de douane moeten we alweer lang aanschuiven. We moeten allemaal op de foto en onze vingerafdrukken worden genomen. Gelukkig staan we niet op de zwarte lijst en mogen we het land binnen.

Het internet in China blijkt niet zo goed te werken. We boekten een hotel op 500m van de luchthaven en hadden gepland deze afstand te voet te overbruggen, maar zonder Google-maps lukt dit niet zo goed. Dan maar snel wat geld wisselen en een taxi nemen…

Inchecken in het hotel blijkt nog veel ingewikkelder te zijn. Geen mens die daar Engels spreekt! Ze vinden onze boeking niet terug. Gelukkig hebben ze een soort computertje waar je tegen kan spreken die dit instant vertaalt. Alleen zijn de vertalingen niet altijd even accuraat en verloopt alle communicatie heel moeilijk. We mogen alvast genieten van het ontbijtbufffet terwijl ze verder alles opzoeken. Nog een half uur wachten na het ontbijt is alles duidelijk; we hadden geboekt voor de vorige nacht (tjah, omdat we er zeker van wilden zijn dat ons kamer klaar zou staan) en bij die boekingen hadden ze niet gekeken. We moeten wel om 14u al uitchecken, vermelden ze met een verbaasd gezicht en hun computertje die alles verttaalt (niet zo’n ramp, we moeten om 15u alweer naar de luchthaven).

En dus, 2u na aankomst, mogen we naar onze kamer. Kiran valt als een blok in slaap terwijl Tika en ik ons naar het zwembad begeven en genieten van alle faciliteiten die het hotel te bieden heeft. We lunchen in het hotel want het is te warm om de omgeving te gaan verkennen en we vermoeden dat het niveau van het Engels daar waarschijnlijk niet hoger zal liggen.

Even later is het al tijd om onze kamer te verlaten en begeven we ons naar de lobby waar we wachten op de gratis shuttle bus om ons naar de luchthaven te brengen. Ook hier begrijpen we er weer niets van en zitten we bijna 2 uur te wachten. Gelukkig zijn we nog niet zo laat op de luchthaven, we moeten immers geen bagage meer inchecken, die is rechtstreeks vanuit Amsterdam doorgestuurd naar Bali. Helaas moeten we nog aanschuiven voor onze boarding pas en staan we gauw alweer een uur in de rij. Gelukkig gaat de rest van de controles redelijjk snel en mogen we bijna onmiddelijk nadat we de juiste gate gevonden hebben boarden.

Deze keer hebben we niet zoveel geluk. Geen vrije zetels rondom ons en geen schermpjes! Gelukkig hebben we zelf nog voldoende schermpjes mee en zijn we eigenlijk doodop. Ideaal om wat slaap in te halen. Om middernacht plaatselijke tijd komen we aan in Denpasar. We nemen een taxi naar ons hotelletje en vallen als een blok in slaap.