Colca canyon

Vanuit Bogota vliegen we naar Lima. We slaan Lima momenteel over (we komen later dit jaar nog terug) en vliegen recht naar Arequipa. Vanuit Arequipa nemen we de bus richting Colca Canyon. De bus van 11u30 vertrok blijkbaar al om 11u en dus waren we net te laat… Dan maar wachten op de bus van 14u. Na een uurtje rijden staan we al stil. Geen wegenwerken deze keer, maar een heus accident. We hebben precies weeral eens pech… Anderhalf uur later kunnen we eindelijk verder. De busrit alleen al is magnifiek! Kijk maar naar de mooie landschappen die we passeren!

Het is al lang donker wanneer we aankomen in ons hostel. Gelukkig kunnen we er nog iets lekker eten. We krijgen ook uitgebreide uitleg over wat we allemaal kunnen doen in de buurt. Bernie heeft natuurlijk alles al zelf uitgezocht en geboekt. De meest genomen route is die via San Juan de Chuccho naar Sangalle. Wij kiezen natuurlijk voor een alternatieve en minder toeristische route en gaan via Llahuar. Dit is ook de uitbater van ons hostel zijn favoriete route. We hebben in ieder geval al goed gekozen!

De eerste dag trekken we naar Llahuar. Een plekje in de kloof dat gekend is om zijn warmwaterbronnen. Het wordt een gemakkelijke wandeling want vandaag is het bijna enkel bergaf. Dat dachten we! Het pad gaat stijl naar beneden en bestaat uit kiezeltjes en losliggende stenen en dat is superlastig! We voelen het ferm in onze benen en zijn doodop. Gelukkig belanden we in een supergezellig guesthouse met zwembad en waar je het fruit gewoon van de bomen mag trekken! Het zwembad heeft een warm gedeelte (wordt gevuld door de warmwaterbron) en een koud gedeelte. Het is er heerlijk vertoeven met een boekje in de hangmat! We hebben het hotel helemaal voor ons alleen! Ze hebben er ook gezelschapsspelletjes om de tijd te verdrijven en dus wagen we ons ‘s avonds aan een spelletje Monopoly bij kaarslicht. Er is immers geen elektriciteit. Tijd genoeg om het spel uit te spelen, hebben we niet. We kruipen op tijd in ons bedje want het wordt morgen nog een zware dag.

Dag twee staat de zwaarste wandeling op het programma. We moeten immers een berg oversteken om ‘s avonds opnieuw vlak bij de rivier aan te komen. Toen we de vorige namiddag oververmoeid en uitgedroogd in het dorpje Turuña aankwamen bij een kraampje met drinken vonden de plaatselijke twee vrouwtjes dat onze kinderen er nogal afgepeigerd uitzagen. (Ze zagen rood omdat we ons vergeten insmeren waren met zonnecrème.) Ze vonden het onvoorstelbaar dat wij die hele afdaling al met onze kinderen gedaan hadden. Ze informeerden ons dat er dagelijks om 8u30 een bus naar boven ging. Die kans lieten we niet liggen, en dus stonden we de volgende dag, na eerst een half uur klimmen, ruim op voorhand (we wilden die bus echt niet missen) aan de busstop. We lieten ons tot aan het uitkijkpunt “Mirador de Apacheta” brengen (dat scheelde toch alweer vier kilometer) en zetten vanaf daar onze wandeling verder naar Sangalle. De wandeling ging alweer bergafwaarts, maar gelukkig niet meer zo stijl als gisteren. Wanneer we nog maar net vertrokken zijn, vliegen twee condors ons voorbij. Prachtig! We zien de groene oase waar we ‘s avonds zullen verblijven al van ver liggen en we zien ook de stijle bergwand aan de overkant die we de volgende dag nog op moeten (maar dat zijn zorgen voor later). Onderweg komen we nog een vriendelijk mannetje tegen dat water, chips en koekjes verkoopt. Deze keer hebben we meer dan genoeg water mee, maar we kopen alvast enkele zakjes chips. Beneden zou alles veel duurder zijn volgens hem (en hij had groot gelijk, merken we achteraf). Gelukkig komen we opnieuw aan in een wondermooi hotel! De kamers zijn basic, de badkamer vies, maar er is een prachtige tuin met zwembad met waterval. Wat wil een mens nog meer na een lange dag wandelen? Bovendien blijkt er een hele nest jonge katjes te zijn. Het plezier voor de kids kan niet meer op!

De volgende ochtend zetten we nog voor dag en dauw aan want vandaag gaan we recht naar omhoog. Over een wandeling van nog geen vier kilometer moeten we meer dan 1000m stijgen. Je kan al vermoeden dat dit ferm lastig is en we dit niet in volle zon willen lopen. Bovendien geeft het weerbericht aan dat het om 10u mogelijks zal onweren en een modderstroom die tegen ons in gaat, kunnen we wel helemaal missen! Bernie en Kiran zetten alvast aan met een goed tempo want Kiran heeft geen deftige regenjas meer. Tika en ik doen het iets meer op ons gemak. In minder dan de aangegeven tijd staan Bernie en Kiran boven en ook Tika en ik doen niet veel onder! Eenmaal boven genieten we van het prachtige uitzicht. Er zijn nog geen regenwolken te zien en buiten enkele druppeltjes valt er ook niets meer die dag. De weergoden zijn het ons welgezind!

De volgende dag gaan we nog naar het uitkijkpunt van de Condors. Iedereen, maar echt iedereen, raadde ons dit aan. Het was echter een hele ontgoocheling. Het zag er zwart van het volk. Alle tourbussen stoppen blijkbaar op dit punt. Na lang wachten zagen we wel enkele condors, maar enkel van heel veraf. De dag ervoor zagen we er twee van heel dichtbij rond ons hoofd vliegen zonder dat we het toen verwachtten. Dat was toch veel spectaculairder. We zetten onze weg verder per bus naar Arequipa. Daar zullen we bijna drie weken in dezelfde stad verblijven. Tijd om even uit te rusten na vijf maanden reizen!