Op 9 maart steken we de grens over naar Argentinië. Deze datum zal later in ons verhaal een heel belangrijke rol gaan spelen. De grensovergangen via land zijn toch altijd een speciaal avontuur. Eerst moet je altijd het land uit. Iedereen van de bus, paspoort laten controleren en dan weer op de bus. Op dat moment zijn we officieel het land uit. Meestal is het dan enkele kilometers rijden tot aan de volgende post waar je het volgende land binnen gaat. Deze keer zitten we echt wel meer dan een half uur op de bus, we rijden door een prachtig landschap. Niemandsland… Zou je hier kunnen gaan wandelen? Hoe lang mag je zo blijven in niemandsland? De bus stopt in ieder geval niet en dus gaan we dan toch even later Argentinië binnen. Aan de grenscontrole krijgen we, zoals altijd een stempel met de datum van aankomst. Ons paspoort begint al aardig vol te staan met stempels, maar er kunnen er heus nog enkele bij. Wel verwarrend al die stempels, want ze doen aan de grens niet de moeite om die mooi in chronologische volgorde te zetten. Ze zetten die gewoon ergens waar ze plaats vinden.
In Bariloche huren we een auto om de ‘Ruta de Los Siete Lagos’ of de Zevenmerenroute te verkennen. Eigenlijk zijn er veel meer dan zeven meren op deze route. We boekten een hotelletje onderweg, in San Martin de los Andes, zodat we alle tijd zouden hebben om de omgeving te verkennen.
De eerste dag stoppen we vaak om foto’s te trekken. De mooie landschappen volgen elkaar in razend tempo op. Elk meer heeft weer een andere helderblauwe kleur. ‘s Middags eten we overheerlijke vis in Villa Traful en in de namiddag maken we een wandeling naar een waterval. We hadden eigenlijk nog een wandeling gepland, maar ons hotelletje heeft een zwembad en daar willen we natuurlijk ook nog wat van genieten.
De volgende dag staan we vroeg op en laten ons door een taxi afzetten op 10km van San Martin de Los Andes voor een vloeiend dalende wandeling. Tegen de middag zijn we in het dorp en na het eten wagen we ons nog aan een fameuze klim naar een mooi uitkijkpunt. We wilden eigenlijk ook nog een wandeling maken in Villa la Angostura, maar alweer komen we tijd te kort.
En dus rijden we naar ons huisje in Bariloche. Hier zullen we een week verblijven alvorens naar Buenos Aires te vliegen alwaar we onze ouders zullen ontmoeten die een maand met ons zullen meereizen.
Bariloche heeft veel gemeen met Zwitserland. In de winter (juli en augustus) kan je hier skiën en in de zomer heerlijk wandelen. We hebben in ieder geval al heel wat op de planning staan! Bovendien zijn ze hier ook gekend om hun chocolade. De eerste dag staat alvast een bezoek aan het chocolademuseum ingepland. Nu zien we pinguïns van heel dichtbij … van chocolade!
Naast het chocolademuseum nemen we de stoeltjeslift naar boven en komen met een tobogan weer naar beneden. Het stelt niet veel voor, maar Tika vindt het fantastisch en als ze flink schoolwerk doet, komen we hier op het einde van de week nog een keer!
Het nieuws over het ‘coronavirus’ sijpelt ook hier meer en meer binnen. Er zijn geruchten dat Argentinië zijn grenzen wil sluiten, en dus overtuigen we de oudjes om misschien enkele dagen vroeger te vertrekken. Dom idee, want een dag later worden vanuit België alle niet-noodzakelijke reizen afgeraden. Ook moeten alle Europeanen twee weken in quarantaine bij aankomst in Argentinië. De oudjes vertrekken dus niet… We zullen dus alleen verder moeten. Maar hier zit nog geen Corona, alles is nog open en dus om onszelf wat op te beuren, huren we nog eens een auto. Ditmaal voor het ‘circuito chico’ parcour. We stippelen alweer enkele mooie wandelingen en prachtige beklimmingen in voor onderweg. We proberen eventjes het hele Corona-gebeuren uit ons hoofd te zetten en hopen dat het niet tot hier overwaait…
En tot slot laten we ons nog even verwennen. We trekken (in onze vuile wandelkleren, schaam, schaam, schaam) naar een chique hotel voor high tea. We krijgen een tafel vol heerlijke hartige en zoete gebakjes voorgeschoteld. We lachen er nog mee dat als straks de restaurants sluiten, we dit toch wel gehad zullen hebben.
De volgende dag blijft het slecht nieuws druppelen. We vernemen dat alle nationale parken sluiten in Argentinië… Onze geplande trek naar refugio Emilio Frey kan dus niet doorgaan. Wat met de Iguazu falls die binnenkort op het programma staan? Ook Chili wordt toegevoegd aan de lijst van landen waarvan reizigers twee weken in quarantaine moeten. Later horen we van een ander Belgisch koppel dat dit met terugwerkende kracht is. Zij werden niet toegelaten op hun bus. Ook wij zullen woensdag niet toegelaten worden op onze vlucht en moeten nog een week in quarantaine. We gaan alvast op zoek naar een nieuw onderkomen want het huisje waar we zaten is klein, donker en heeft niet zo’n goede keuken. Op dinsdag bezoeken we enkele huisjes, ook al mogen we in principe niet meer buiten. De kinderen laten we alleen thuis. Het is niet makkelijk om nog iets te vinden want wij zijn Europeanen en dat staat hier bijna gelijk aan besmet zijn. We leggen uit dat we al maanden in Zuid-Amerika zijn, maar ook het feit dat we onlangs in Chili zijn geweest, is blijkbaar een probleem. We maken dan maar een foto van onze eerste aankomst stempel in Argentinië en doen alsof we al drie weken in Argentinië zijn. Voor de zekerheid passen we ook onze website even aan en wissen we de sporen van de laatste weken Chili uit.
Op woensdag trekken we in ons nieuw huisje. Iets groter dan het vorige met drie ruime slaapkamers, een tuin met appelboom en een bubbelbad. We gaan vlug eten voor de hele week hamsteren in de supermarkt en sluiten ons daarna op. Helaas wordt enkele dagen later een lock-down aangekondigd voor het volledige land. We waren bijna aan onze twee weken en aan het uitkijken naar een wandelingetje. Helaas. Hier mag je niet meer gaan wandelen, je mag enkel nog naar de dichtstbijzijnde supermarkt en kinderen mogen niet mee. Ons verblijf in Bariloche wordt met enkele weken verlengd…
Leave a reply