The end

Op 19 maart verklaart de Argentijnse president volledige quarantaine voor het ganse land. Zonder geldige reden mag je je niet meer buiten begeven. En hier zijn ze iets strenger dan in België, zo mag je ook niet naar buiten om te wandelen of te fietsen. Het ziet er niet naar uit dat de situatie hier snel zal verbeteren. Alle landen in de buurt gooien hun grenzen dicht. Er zit niets anders op voor ons dan terug naar huis te keren…

Al redelijk vroeg staan we in contact met de Belgische ambassade. Bernie schreef ons voor onze reis al in op de site van diplomatie België met wanneer we in welk land zaten. Aanvankelijk laten we hen weten dat we veilig in Bariloche zitten en niet onmiddellijk haast hadden om terug naar België te keren.
Maar na een week hadden we het toch een beetje gezien. Het huisje dat aanvankelijk prachtig leek, was dat niet meer na een week binnen zitten. België had reeds een repatriëringsvlucht ingelegd en zelfs plaatsen voor ons voorzien, maar we zaten nog op 1600km van de hoofdstad en al het binnenlands verkeer lag plat. Er was voor ons dus geen mogelijkheid om daar te geraken. Enkele dagen later waren er dan weer enkele vluchten van Bariloche naar Buenos Aires, maar wie geen ticket had om door te vliegen naar Europa, mocht daar niet op en dat ticket hadden we niet. Daarna kwam er een Air France vlucht vanuit Buenos Aires, maar hoe moesten we daar geraken? Op een half uur was de vlucht uitverkocht. Zo bleven we enkele dagen in een vicieuze cirkel draaien. We boekten alvast een vliegticket naar Buenos Aires voor 1 april. Hoe grappig zou het zijn als we op 1 april een foto konden posten op Facebook dat we op het vliegtuig zaten? Helaas, ook deze vlucht werd na de verlenging van de maatregelen geannuleerd. En dus hielden we ons verder bezig met schoolwerk, knutselen, filmpjes kijken, computerspelletjes spelen en lekker eten. Thuisonderwijs is ineens helemaal in en nu kunnen we ook meegenieten van filmpjes van Xnapda, Scoodle en gratis online boeken en strips.

Op een avond hoorden we over een bus die de volgende ochtend om 5 uur zou vertrekken. Ik was al aan het inpakken terwijl Bernie met de ambassade aan de lijn hing. De bus leek geen veilige optie en dus mochten we de volgende dag weer uitpakken. We zaten op een echte rollercoaster van ups and downs. Van misschien morgen vertrekken naar enkele dagen wachten.
Uiteindelijk kregen we goed nieuws van de ambassade. De verschillende ambassades samen waren bussen aan het inleggen naar Buenos Aires. Omdat wij kinderen hadden stonden we nu bovenaan de prioriteitenlijst. Toen ging het ineens snel. Een busrit van normaal 24 uur naar Buenos Aires en drie dagen later een vlucht naar Frankfurt.

En zo kon ons avontuur beginnen. De bus zou ons aan ons huisje komen afhalen tussen 18u en 20u30. We moesten zo onopvallend mogelijk proberen klaarstaan, want reizen was nog altijd verboden. We moesten ons ook voorzien van voldoende water en een klein lunchpakket want we mochten onderweg niets kopen. Ons klein lunchpakket bestond uit twee mega boodschappentassen vol lekkers: broodjes, slaatjes, chips, koekjes, snoepjes, fruit, groentjes… Stipt om 18u stonden we klaar. Rond 20u45 stopte een auto voor de deur die ons kwam ophalen. Toen hij onze bagage zag (de boodschappentassen vol eten, groter dan onze valies) belde hij vlug een grotere auto om ons te komen ophalen en ons in sneltempo naar het busstation te brengen. Blijkbaar waren we al de laatsten! Na een fameuze ‘health check’ (temperatuur meten) mochten we op de bus. Geen mooie sleeperbus zoals je overal in Argentinië ziet rondrijden, maar een doodgewoon minibusje waarvan je de zetels amper kan achteruit leunen. Het duurde even voor alle papieren in orde waren, maar rond 22u30 startte de bus eindelijk. Op onze vlucht zaten nog Vlamingen, Canadezen, Nederlanders, Britten, Duitsers, een Colombiaanse en een Waal. We hadden uitgebreid de tijd om al onze medepassagiers te leren kennen. Elk met hun verhaal, bijna allemaal net als ons voor langere tijd op reis (Bariloche zit immers niet in een standaard tour door Argentinië). Sommigen waren al langer weg van huis, anderen nog maar net vertrokken. Onze kinderen mochten op hun tablet zolang de batterij het uithield. Ze hebben zich voortreffelijk gedragen en we kregen zelfs meerdere complimentjes. Uiteindelijk duurde onze busrit zo’n 30 uur. Gelukkig mochten we onderweg regelmatig eens van de bus voor een plaspauze. Ook op de middag kregen we een uitgebreide lunchpauze en konden we aan de kant van de weg (waar geen kat passeerde) genieten van het mooie weer. We moesten verschillende keren stoppen voor politiecontrole, maar dat duurde eigenlijk nooit heel erg lang. Soms werden we enkele kilometers begeleid door enkele politiewagens die erop toezagen dat we nergens zouden stoppen of uitstappen.

Over de aankomst in Buenos Aires was niet echt nagedacht. Eerst gingen ze ons aan de luchthaven afzetten, daarna in het centrum en daarna nog ergens anders. Aangezien het al voorbij middernacht was, zou het moeilijk zijn om een taxi te vinden. Enkele mede-passagiers begonnen al te klagen. We moesten dan maar wandelen. Toen kwam de buschauffeur opeens vragen naar het adres van ons hotel. Aangezien kinderen niet over straat mogen lopen tijdens de quarantaine werden wij aan ons hotel afgezet. De anderen moesten van daaruit maar hun plan trekken. Zo zie je weeral maar eens dat met kinderen reizen eigenlijk heel eenvoudig is! Al onze medepassagiers mochten mee naar binnen in ons hotel, en de vrouw des huizes regelde voor hen een taxi, dus daar moesten we ons in ieder geval ook niet meer schuldig over voelen…

We verbleven de volgende dagen bij een Vlaamse gastvrouw in Hotel Marcel. Een Boutique hotel dat normaal ferm boven ons dagelijks budget ligt, maar nu we het geld niet meer aan de rest van onze wereldreis konden uitgeven, mochten we ons toch eens laten verwennen. Het hotel had een zwembad en op zaterdag was er BBQ! We zaten er samen met nog enkele toeristen die weldra terug naar huis gingen en het was fijn om eindelijk weer wat onder de mensen te zijn.

Met twee verschillende taxi’s (er mag immers niemand vooraan zitten) begeven we ons ruim zes uur voor vertrek richting de luchthaven. Op de luchthaven is geen enkel winkeltje of restaurantje meer open om ons laatste centen op te doen. Gelukkig waren we opnieuw voorzien van een uitgebreide picnic. Er stond die namiddag maar één vlucht gepland en dus was de luchthaven redelijk leeg. Als je nu dacht dat we nergens gingen moeten aanschuiven, dan had je het mis. De incheckbalie, paspoortcontrole en handbagagecheck gingen pas open als er al een ellenlange rij klaar stond en dan gingen er telkens maar één of twee balies open. We hadden geluk, want met kinderen mochten we als eersten boarden. Een half uur stilzitten later, zat nog niet iedereen op het vliegtuig… Ik snap echt het voordeel niet van dat eerst mogen boarden!

En daar zaten we dan op een overvolle vlucht. Gedaan met de social distancing. Allemaal op elkaar geplakt zoals dat op een vliegtuig hoort. Als hier nu één zieke tussen zit, zijn we volgende week allemaal ziek. Bij vertrek kregen we een grote doos met allemaal snacks en een fles water van een liter. Hier moeten we het maar mee doen, want de airhostessen komen deze keer niet langs. Na dertien uur vliegen landen we eindelijk in Frankfurt, bijna thuis! Helaas zitten we een uur later nog op het vliegtuig. Ineens is social distancing wel weer belangrijk en mogen we slechts in kleine groepjes van het vliegtuig. Wij zitten bijna helemaal achteraan en moeten dus tot de laatsten wachten. De luchthaven van Frankfurt is nog nooit zo leeg geweest. Het voelt echt wel raar om in de immer bruisende luchthaven zo alleen rond te lopen. Wanneer we eindelijk aan de bagageband komen, vermoeden we dat de band al lang zal stil liggen met onze bagage er blinkend op, maar helaas. Ineens staat iedereen weer op elkaar geplakt wachtend op de bagage. Ook hier moeten we nog heel lang staan wachten. De rechtstreekse trein naar Brussel hebben we al aan onze neus voorbij zien gaan, maar ook de volgende trein via Keulen en Aken en nog twee tussenstops lijkt bijna niet meer haalbaar. Wanneer we eindelijk onze valiezen hebben, zetten we de spurt in naar het treinstation. De heerlijke geur van koffiekoeken moeten we even aan ons voorbij laten gaan. Gelukkig zijn we het rennen met valiezen na zeven maand eigenlijk al redelijk gewoon. Zelfs de kids zorgen voor hun eigen bagage. Souvenirtjes hebben we niet mee, die gingen we pas op het einde van de reis kopen. Helaas kwam dat einde veel vroeger dan verwacht en waren de winkels op het einde niet meer open. We halen nog net de trein richting Keulen. We stappen over (trap af, trap op) op de trein richting Alken. In Welkenraedt houdt de politie ons tegen maar Bernie loopt hen gewoon voorbij (we hebben immers maar vijf minuten overstaptijd). Ik probeer nog in sneltempo Frans uit te leggen dat we van Argentinië komen en wijs naar de bagagelabels aan ons valies. Of we naar huis gaan? Natuurlijk! “Home! Home! Home!” echot Tika mij achterna terwijl ze enkele vreugdesprongetjes maakt. Bernie en Kiran staan intussen al op het andere perron. Ook wij mogen nu door. De trap af, trap op met ons valies gaat intussen zo vlot dat we zelfs nog enkele minuten over hebben. Oef, we zitten op de trein richting Gent. Treinen naar Oudenaarde zijn zo laat op de avond allemaal afgeschaft en dus komen Pieter en Bianca ons halen in Gent. Na meer dan zeven maand zou ik ze in de armen willen vliegen, maar dat mag nu helaas niet. Vanop enkele meter afstand gooit hij ons de sleutel van zijn auto toe. Wie iemand vervoert die net uit het buitenland komt, moet mee twee weken in quarantaine en dus rijdt Pieter terug met Bianca naar huis en rijden wij naar ons eigen huis. Ik had me onze thuiskomst lang geleden heel anders voorgesteld: met een feestje en veel knuffels. Helaas is het nu allemaal anders verlopen. Eenmaal thuis hangt een spandoek uit en is de paashaas geweest! Onze frigo zit vol met lekkers. Het wordt toch een klein feestje, maar dan met ons viertjes.

In ons hotel in Buenos Aires vraagt iemand aan de kinderen wat ze het meest missen van België. Kiran antwoordde “Ons Huis. Omdat we daar zo’n mooi zicht hebben op de zonsondergang”. De eerstvolgende avond werden we alvast getrakteerd op zo’n mooie zonsondergang. Wat is het fijn om weer in ons eigen huisje te zijn!