Malang

De avond voor we met de trein verder reizen naar Jogyakarta, boeken we een hotelletje in Malang. Deze stad stond hoog op mijn verlanglijstje omwille van een heel kleurrijke wijk. Het goedkoop hotelletje dat we boekten blijkt een enorme villa te zijn. Alles is nog splinternieuw. We zijn er die nacht de enige gasten. Zalig! We hebben al spijt dat we er niet langer blijven!

Ook Malang, gekend om zijn mildere klimaten, was vroeger een koloniestad. Er staan nog enkele mooie koloniale gebouwen en er zijn ook enkele mooie parken. We hebben echter niet zoveel tijd in Malang en dus beslissen we onmiddellijk een taxi te nemen naar Jodipan of beter gezegd Rainbow village.

Jodipan was enkele jaren geleden nog gewoon een sloppenwijk die op het punt stond ontruimd te worden. Enkele studenten kwamen echter in opstand en samen met enkele lokale kunstenaars namen ze de wijk onder handen. De bewoners verdienen er nu wat extra door eten te verkopen aan de lokale bevolking. De wijk ziet er in ieder geval fantastisch uit! Zo kleurrijk, hier zou ik wel willen wonen. Helaas, eens je uit het “toeristisch” gedeelte van de wijk bent, neemt de armoede alweer toe. De rivier die zo prachtig de wijk verdeelt, ligt enkele meters verder vol afval.

Rechtover de schoolpoort doen we ons tegoed aan enkele lokale specialiteiten. De verkopers spreken weinig Engels, maar hun enthousiasme om ons iets te verkopen is immens. We hebben veel bekijks, want de meeste toeristen wandelen niet zo ver.

‘s Avonds gaan we eten in een hondenrestaurant. Dit is een restaurant waar je tussen het eten door de honden mag knuffelen zoveel als je wil. De kids vervelen zich geen seconde en wij kunnen eens op ons gemak eten (behalve dan die grote hond die ligt te wachten onder tafel tot ik eens een kruimeltje smos…) Zalig vinden onze kinderen dit! Vooral Kiran is helemaal in zijn nopjes. Of er ooit een hond thuis komt, valt te betwijfelen. Maar er rijst wel een idee voor een nieuwe hobby: vrijwilliger worden in het dierenasiel.