Medellin

Na een lange reis zijn we eindelijk aangekomen in Zuid-Amerika! Hier hebben we lang naar uitgekeken en hebben we speciaal vier jaar Spaanse les voor gevolgd. We beginnen ons Latijns-Amerikaans avontuur in Medellin. Deze stad ligt op 1500m hoogte en daardoor is het gekend als de stad met de eeuwige lente. De eerste dag in Medellin gaan we alvast shoppen want Tika’s voeten groeien als kolen en ze heeft nieuwe wandelschoenen nodig. We moeten nog wat wennen aan het twaalf uur tijdsverschil en dus belanden we in de namiddag voor de TV en slapen we enkele uurtjes…

De tweede dag pakken we wat actiever aan, we zijn immers om 5u ‘s morgens al allemaal klaar wakker. We trekken met de metro naar de gondelliften die ons naar Parque Arvi brengen. Dit park ligt op 2600m hoogte en zoals je op de foto’s kan zien, moeten we onze trui aantrekken. Oef, we hebben die truien toch nog voor iets meegebracht! En het doet deugd om eens een stevige wandeling te maken zonder onmiddellijk te zweten. We wandelen een stukje op de Camino de la Cuesta, een oud stenen pad gebouwd ten tijde van de veroveringen. Een wandeling van tien kilometer op zo’n hoogte pakt toch al snel op onze adem en dus liggen we ‘s avonds alweer vroeg in dromenland.

Op zondag bezoeken we het centrum van Medellin. Vandaag hebben de Colombianen ook vrijaf en dus is het vrijwel overal veel te druk. Wat zijn we toch altijd blij als het weekend weer voorbij is!

Op maandag nemen we alweer de metro. Eigenlijk wordt de metro nemen in alle toeristische gidsen afgeraden omwille van onveiligheid, maar wij doen het toch. Lekker goedkoop en snel. We letten wel goed op onze tassen en houden onze kids aan de hand. Vandaag bezoeken we Communo 13 met een gids. (Dit alleen bezoeken wordt immers ook overal afgeraden…) Communo 13 was ooit gekend als tweede gevaarlijkste buurt ter wereld, na de Gaza strook. Er zijn daar ten tijde van Escobar nogal wat moorden gepleegd, met gevolgen tot een kleine 10 jaar terug. Hedendage wil men echter af van deze slechte naam. Je vind er tegenwoordig de grootste openlucht galerij van kunstwerken (graffiti) en de enige openlucht roltrappen van gans Zuid-Amerika. Het doet ons een beetje denken aan de Jodipan wijk in Malang, Java. Ook daar werden een paar kunstenaars ingehuurd om een sloppenwijk te opwaarderen en leven de inwoners nu van de inkomsten uit toerisme. Het is een mooi voorbeeld van hoe mensen door een bepaald project toch uit de armoede kunnen geraken en de hele beeldvorming rond een bepaalde wijk kan veranderen. Tika hangt aan de gids zijn lippen en wordt al snel benoemd als assistent gids. De gids vraagt ons om geen foto’s te trekken van de kinderen in de wijk, maar vraagt even later wel of hij een selfie mag nemen met Tika. Het is voorlopig haar enige in Zuid-Amerika en dat valt in vergelijking met Azië alvast heel goed mee.

We bezoeken ook Parque Norte, een mini-pretpark dat tijdens de maand december vooral gekend staat om zijn prachtige kerstverlichting. We belanden al snel op de leukste attractie van het park: de splash! Helaas mag je met natte kleren bijna op geen enkele andere attractie meer. Dat was wel een opdoffer! Gelukkig schiet even later de kerstverlichting al aan. Weinig kerstbomen en kerstmannen maar wel schapen, palmbomen, … Echt thema Kerstmis is het niet en het park vol lichtjes in Batu (Java) was toch veel mooier! We keren kort na zonsondergang terug naar huis, we willen immers weer de metro nemen en willen het niet te laat maken. Grote horden mensen komen nu pas toe. Zijn wij blij dat we hier al vroeg in de vooravond waren!