Minca

Over dit kleine dorpje in de bergen hadden we heel wat goeds gelezen en dus stond het hoog op onze verlanglijst. De meeste mensen bezoeken in de buurt ook nog Tayrone National Parc, een prachtig natuurgebied aan de kust. We hoorden echter dat het nogal overtoeristisch is geworden en je niet kan genieten van de rust van de zee. Bovendien zitten we met twee zand-haters in het gezin, dus dat was voor ons niet de ideale uitstap.
Minca ligt vlak bij de kust maar midden in de jungle, op een hoogte van 600m en dus is het er ook iets frisser. Het is een ideale uitvalsbasis voor verschillende mooie wandelingen en dat deden we dus ook.
We boekten last minute de enige betaalbare accommodatie die nog te vinden was en belandden zo in een huisje met stapelbedden, een beetje uit het centrum maar met een grote tuin, een prachtig zicht en een zwembad! We gaan ons dat hier zeker niet beklagen!

De eerste dag begonnen we met een prachtige wandeling langs bospaadjes naar Pozo Azul, een mooie waterval waar we konden zwemmen. Op het bordje vlak bij ons huisje stond aangegeven dat het een wandeling was van 45 minuten. Ik denk dat de Colombianen snelwandelaars zijn, want wij deden er toch anderhalf uur over… Gelukkig konden we onderweg iets lekkers drinken en onze waterflessen bijvullen! De watervallen waren niet zo spectaculair als die in Thailand, maar een verfrissende duik deed wel deugd! Kiran amuseerde zich met van de ene rotsblok naar de andere te springen en zo de overkant te bereiken. De terugweg langs hetzelfde pad duidde 90 minuten aan, hoewel het nu bergaf was in plaats van bergop. De tijdsberekening bij de Colombianen zit precies nog niet helemaal goed, ofwel hebben ze de pijltjes gewoon omgewisseld…. Na de wandeling belanden we alweer in het zwembad. We hebben hier geen internet en eigenlijk maar goed, want zo maken we meer tijd om te spelen en te lezen. ‘s Avonds trekken we toch naar een restaurantje waar “free wifi” op de menukaart staat. Je weet nooit wat er in het thuisland ondertussen kan gebeurd zijn en zo kunnen we ook nog wat stoefen met mooie foto’s die we naar het thuisfront sturen.

De volgende dag pakken we het nog iets serieuzer aan: een wandeling naar Los Pinos, een mooi uitzichtpunt op zo’n 1300m hoogte. Eerlijk gezegd spelen we een beetje vals want we nemen een jeep naar boven. Zo moeten we niet opnieuw dezelfde weg nemen als gisteren en sparen we ook wat tijd uit. (Ze spreken immers over een wandeling van zes tot acht uur. Als dat even goed berekend is als gisteren, zijn we niet voor donker thuis.) We starten dus vanop het uitkijkpunt vanwaar we een prachtig zicht hebben op Santa Marta en Minca. De rest van de wandeling gaat nu alleen nog bergafwaarts. We passeren aan Casa Elemento, het beroemdste hostel in heel Zuid-Amerika omwille van zijn hangmat met spectaculair zicht op de vallei. We wandelen echter verder naar Siera Minca, een ander hostel dat het eerste volledig heeft nagebootst maar nieuwer en dus mooier is. Het is alweer een fameuze wandeling. We doen er toch een dikke vier uur over.

De laatste dag rusten we gewoon uit en genieten we van het prachtige uitzicht en het mooie zwembad aan ons huisje.

We vliegen vanuit Santa Marta verder naar Bucaramanga. De luchthaven is de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. Hij ligt vlak aan de zee en tijdens het wachten heb je gewoon zicht op de zee! Hij is ook helemaal niet groot en op minder dan een half uur zijn we ingecheckt en staan we aan de juiste gate!