Vanuit Chili steken we de grens over naar Argentinië. Een proces dat we de komende weken meerdere keren zullen herhalen. Patagonië spreidt zich immers uit over beide landen. Een grens oversteken over land heeft altijd iets speciaals, vind ik. Vroeger dacht ik dat een grens altijd bestond uit een of andere lijn: hier stopt het ene land en begint het andere. Maar dat is dus niet zo. Tussen twee landen is er altijd een stukje niemandsland. Met openbaar vervoer is dat altijd een hele belevenis. Eerst moeten we het land zien uit te komen. Iedereen stapt af de bus en krijgt een stempel in zijn paspoort. Daarna iedereen weer op de bus voor het stukje niemandsland. Dat bestaat niet uit enkele meters, maar uit enkele kilometers. Daarna weer iedereen van de bus om een stempel te krijgen van het volgende land. Meestal moet alle bagage dan ook nog eens gecontroleerd worden, maar deze keer mocht alles op de bus blijven zitten. Handig! De busrit duurt in totaal zo’n zes uur en het landschap is in tegenstelling tot de rest van het land dat we al gezien hebben oersaai. Allemaal natuur en geen huizen, dat wel, maar kilometers lange vlakke velden. Gelukkig mogen de kids op de bus altijd op hun tablet. Hun hoor je niet klagen over te lange busritten!
Het hoogtepunt in El Calafate is de Perito Moreno gletsjer. Een taxi blijkt goedkoper te zijn dan vier bustickets. Handig! Onze taxichauffeur is immers ook nog eens een uitstekende gids en trakteert de kids met snoep. Als je ooit deze kant uitgaat, vraag ons dan zeker voor zijn nummer!
De Perito Moreno gletsjer is een ijsmassa van vijf kilometer lang en wel zestig meter hoog. De gletsjer verplaatst zich elke dag ongeveer twee meter. Hierdoor kan je het ijs horen kraken. Imposant! Soms valt er een ijsblok met een grote knal in het water. Kiran vindt dit minder indrukwekkend. Hij maakt zich vooral zorgen om het milieu en het smelten van de ijskap. Gelukkig leert wat opzoekingswerk ons dat deze gletsjer niet onderhevig is aan de opwarming van de aarde. (Oef, we hoeven ons niet schuldig te voelen over dit bezoek.) De gletsjer groeit elke winter weer aan. Soms zelfs zoveel dat hij het land raakt en een dam vormt tussen de twee meren. Het water komt daardoor hoger te staan en duwt de enorme ijsberg omhoog, tot er een soort tunnel ontstaat. De restanten van die tunnel kan je daar allemaal bewonderen. Op de verschillende houten platforms staan borden met uitleg zodat we ook heel wat leren over zoet en zout water en over de ijskap. Tika wou wel graag een filmpje maken, maar door de hevige wind verstaan we niet wat ze zegt… Jammer!
Ook op de terugweg genieten we nog van enkele prachtige landschappen en krijgen we alweer enkele dieren te zien.
We zetten onze reis verder naar El Chaltén. Alweer een lange busrit. Tot we onze plaatsen zien! We zitten helemaal vooraan in een dubbeldekker. Wat een zicht! We rijden een stukje van de route 40. Een heel gekende baan die van helemaal van het noorden van Argentinië tot helemaal in het zuiden loopt. We zullen tijdens onze wereldreis deze baan verschillende keren berijden.
El Chaltén is het Mekka voor de wandelaars. In drie dagen proberen we het belangrijkste van deze prachtige omgeving te zien. Het dorpje bestaat eigenlijk uit een lange straat vol hotels en restaurantjes. Buiten toerisme valt hier niet veel te beleven. Aan elke kant van het dorp vertrekken verschillende wandelwegen naar mooie uitkijkpunten.
We maken alweer een wandeling van twintig kilometer. Deze keer gaan Kiran en Tika wel mee tot op het einde. De laatste kilometer van de klim is echt dodelijk stijl (500 meter hoogteverschil op 1.1km afstand)! Maar met genoeg energizers in de rugzak halen we het. Boven is het prachtig en bovendien niet zo koud als in Torres del Paine. We genieten van een uitgebreide lunch.
Daarna wacht de afdaling nog op ons. Ook dat is ferm lastig als het zo stijl is. Enkele kilometers voor het einde is er nog een gezellig meertje waar we even kunnen pootje baden. Wat doet dat deugd aan onze voetjes!
Kiran wordt absoluut niet graag gefotografeerd en meestal moeten we het in het geniep doen. Als kerstcadeau kregen we van Kiran een bon voor een familiefoto. Dit leek ons het ideale moment om hem in te wisselen.
De volgende dag doen we het wat rustiger aan, want onze spieren hebben toch ferm afgezien de voorbije dagen. ‘s Avonds nemen we de nachtbus naar Los Antiguos. Hoe we van daaruit verder gaan is nog een groot raadsel. We willen graag de Carretera Austral (een andere heel gekende baan, maar dan in Chili) richting het Noorden afreizen. We vinden echter bitter weinig informatie over openbaar vervoer op deze route en weten dus nog niet hoe ver we gaan geraken. De baan is op de meeste plaatsen niet geasfalteerd en dat maakt haar dus moeilijk berijdbaar. In ieder geval hebben we een boot van Chaitén naar het eiland Chiloé geboekt op 1 maart. Hopelijk geraken we er!
Adembenemend mooi!
Dit komt op mijn bucketlist🤭