Carretera Austral

Vanuit El Calafate nemen we de nachtbus naar Los Antiguos. In Los Antiguos willen we zo snel mogelijk de grens over naar Chili. Of dat gaat lukken weten we nog niet. We hebben in ieder geval nog geen hotel geboekt omdat we niet weten hoe ver we gaan geraken. Taxi’s mogen de grens niet over en over mogelijke bussen vinden we niet zo veel op internet. Er bestaat wel een touroperator (Martin Pescador) die busjes inlegt om de grens over te steken, maar die reageert niet op onze mail of berichtjes.
Bij aankomst in Los Antiguos, zien we het busje van Martin Pescador al klaar staan. Bernie schiet zich naar het kantoortje (er stappen hier immers nog veel mensen af) terwijl ik mij om de kinderen bekommer. Helaas, er is maar één plaatsje meer vrij op het busje (blijkbaar zijn er toch mensen in geslaagd om dit op voorhand te boeken), maar we kunnen nog reserveren voor het busje vier uur later. Gelukkig mogen we de bagage in het kantoortje laten staan en dus trekken we het boerengat in. Veel valt er hier niet te beleven, maar we vinden toch een cafeetje met terras waar we een warme chocomelk drinken en spelletjes spelen en zo vliegt de tijd toch een beetje voorbij. Er is nog een lokale markt waar we frambozen kopen (die we nog heel snel moeten opeten want je mag geen fruit de grens over nemen) en staan mooi op tijd opnieuw in het busstation. Al het gedoe aan de grens gaat vlot want Martin Pescador kent de ambtenaren aan de grens allemaal heel goed en als hij vertelt dat we bij hem horen, mogen we direct verder.

Hierna willen we verder naar Puerto Rio Tranquilo, maar ook hier valt weinig online te vinden. Aangezien het ondertussen al na de middag is, zoeken we ons eerst een hotelletje en gaan daarna op zoek hoe we verder geraken. In het busstation blijken er meerdere busjes per dag te zijn. Dat is even geluk hebben. Voor geen geld reizen we morgen verder! We beginnen eindelijk aan ons Carretera Austral avontuur! Nu kunnen we genieten van het gezellige Chile Chico!

Na vijf uur ongeasfalteerde weg, komen we aan in Puerto Rio Tranquilo. We zijn hier voor een bezoek aan de marble caves. Al toen we de eerste keer een foto hiervan op internet zagen, waren we helemaal verkocht. Hier moesten we heen, ook al lag het ver van alle andere dingen die we wilden bezoeken en moesten we er lang voor op de bus zitten.

Voor we op zoek gaan naar een plaats om te overnachten, zoeken we eerst ons verder transport uit. Er is al een bus de volgende ochtend om 7 uur. Vroeg, maar dan zijn we ten minste tegen de middag op onze volgende bestemming. We vinden al snel een leuk hotelletje en begeven ons daarna naar de haven. De marble caves kan je immers enkel per boot bezoeken. Helaas is de haven momenteel gesloten. Of die nog open gaat vandaag is niet zeker. We moeten geduldig afwachten (niet makkelijk als je net vijf uur op een bus hebt gezeten en weet dat je morgenvroeg weer weg bent). We gaan ondertussen lunchen (het is al bijna vier uur) en denken na over een plan B (bustickets annuleren, hotel verlengen, andere bestemming laten vallen) terwijl we de vlag die aanduidt of de haven open is in de gaten houden. En ook na het eten blijven we nog even rondhangen en geduldig afwachten. Ineens zien we iemand aankomen met een Chileense vlag. We staan al binnen in het kantoortje om te boeken nog voor het kantoortje zelf door heeft dat de haven weer open is. Wat zijn we blij! Even later staan we gepakt met elk een reddingsvest klaar voor vertrek.

Expect nothing and you will never be disappointed!

Ken je deze zegswijze? Misschien hadden we er gewoon te veel van verwacht, maar de marble caves waren echt een grote ontgoocheling. We hadden blinkend blauwe grotten verwacht waar we met een bootje gingen door varen, maar in plaats daarvan kregen we grijze stenen met een blauw tintje te zien van opzij. Zie hieronder onze foto die ik random van internet haalde naast onze eigen foto. Je zal vast wel begrijpen waarom we zo ontgoocheld waren.

Zelfs met een klein beetje fotobewerking, krijgen we onze foto’s toch niet echt Instagram-waardig.

Heel vroeg in de morgen zitten we alweer op de bus. Dit keer richting Coyhaique. Op de bus leren we een tof gezin kennen wiens zoon graag wat Engels wil oefenen. Zij zijn op weg naar Puerto Cisnes. Wij waren aan het twijfelen of we daar ook naartoe zouden gaan. Maar als zo’n toffe familie dat doet, moet het wel de moeite waard zijn. Zij reizen diezelfde dag nog verder. Wij boeken een ticket voor de volgende dag, want we hebben al iets geboekt en een nachtje in een grote stad zien zien we ook wel zitten!

Coyhaique is de grootste stad van de streek en ligt omgeven door besneeuwde bergtoppen. Naast sushi eten maken we er ook een kleine wandeling met prachtige uitzichten op de Simpson rivier. Helaas lijkt het niet op Springfield…

Na de middag nemen we de bus naar Puerto Cisnes alwaar we pas tegen donker aankomen. Gelukkig brand de stoof al in de cabaña die we de dag voordien reserveerden. We boeken meteen ook een cruise voor de volgende dag. Voila, dat is dan ook weer heel snel geregeld. Mijn voetjes leg ik niet meer op de stoof, vorige keer dat ik dat deed zijn er twee grote gaten in mijn sokken gebrand…

Onze cruise vertrekt pas om 12u en dus ruimschoots de tijd om ons volgende vervoer te regelen. Van zodra we buiten komen, staan er vier honden klaar om ons te begeleiden. Onze zoektocht naar een bus blijkt echter geen succes. Er is de volgende dag geen bus naar het noorden… De dag erna bij een ander kantoortje, een kilometer verder, maar dat kantoortje is momenteel gesloten. We leggen er ons maar al bij neer, dat we een dagje langer zullen moeten blijven. Een voor een haken de honden af, maar er is er toch eentje die ons blijft volgen tot aan de boot. Helaas mag hij niet mee op de boot.

Van zodra we op de boot stappen moeten we weer reddingsvestjes aan. Het gezin dat we de dag ervoor op de bus ontmoet hebben, zit ook bij ons op de boot. Verder worden we nog vergezeld door twee oudere vrouwen. Een tof gezelschap!

Na anderhalf uur varen zien we de eerste dolfijnen. Ze springen niet zo hoog in de lucht als in het dolfinarium in Brugge, maar ze in het wild zien zwemmen heeft ook wel iets. We zien bovendien ook nog een heleboel andere dieren.

Onze eerste stop is een warmwaterbron. Het water heeft er op die plaats zo warm dat we de hele tijd het water moeten mixen met koud water om niet te verbranden. Zalig zo’n lekker warm badje. We komen er pas uit als het eten klaar is, want de schipper heeft heerlijke zalm op de BBQ liggen! Kiran en Tika krijgen het eerste hapje en springen daarna weer in het bad. Nu hebben ze het bad voor hun alleen en mogen ze lekker spetteren!

Het is al tegen de avond wanneer we terug in de haven zijn. Mama bakt pannenkoeken voor avondeten. Wat heeft dat gesmaakt!

De volgende ochtend blijven we lang in ons bed liggen, eten we de restjes pannenkoeken en gaan daarna naar het kantoortje om vervoer te regelen voor de volgende dag. We hebben nog de hele dag tijd … denken we. Tot we in het kantoortje komen. Het busje voor de volgende dag heeft geen plaats meer voor ons allemaal, maar er rijdt er wel nog eentje vandaag. En dus vliegen we naar huis en pakken onze valiezen in. Uiteindelijk hebben we nog wat tijd over en gaan nog wat rondhangen in het park. Alweer worden we vergezeld door enkele honden. Mooi een kwartier voor vertrek (zoals ons duidelijk was opgedragen) staan we klaar aan het busstation voor een bus die ons met een uur vertraging toch nog komt ophalen. Ideaal om nog wat schoolwerk in te halen.

Onze volgende tussenstop is La Junta. Ook hier plannen we een mooie wandeling. Het wandelpad is zogezegd ‘in onderhoud’ maar daar trekken we ons niets van aan. We worden opnieuw begeleid door enkele honden. Enkele kilometers verder merken we waarom, we moeten bijna op handen en voeten onder de toegegroeide bomen en struiken kruipen. We keren dan maar op onze passen terug en wandelen naar een restaurantje enkele kilometers verder langs de rivier. Ook van hieruit hebben we een prachtig zicht en het eten is overheerlijk! Tika wil graag ook eens liften zoals we vele jonge mensen hier zien doen, helaas zonder succes…

Ten slotte bereiken we Chaitén, voor ons het einde van de Carretera Austral. Van hieruit nemen we de volgende dag de overzetboot naar Chiloé. We moeten al heel vroeg in de ochtend de bus nemen en mogen bij aankomst nog niet in ons huisje. We boeken ons dan maar een dagtrip. Of beter gezegd: we wachten aan een kantoortje waar je dagtrips kan boeken, tot het busje aankomt, iedereen opstapt en de organisator tegen ons zegt “kom er maar bij”. Er is eigenlijk maar één plekje meer vrij, maar de kinderen moeten maar op de schoot en Bernie op een melk kratje. We weten eigenlijk niet goed waar het busje heen gaat, maar gelukkig zit er een koppel walen op de bus die onze bezorgdheden verstaat en ons van uitleg voorziet. We laten de chauffeur nog vlug stoppen aan een winkeltje want we zijn niet zoals de anderen voorzien van een picnic. Tjah, familie ongeregeld is opgestapt…
We kunnen blijkbaar kiezen uit twee wandelingen: ofwel klimmen we de vulkaan op ofwel maken we een wandeling door het bos van het nationaal park Pumalin. Aangezien de vulkaan droog, stijl en in volle zon is, kiezen we voor het laatste.

Het Pumalin park is een gematigd regenwoud en was tot voor kort eigendom van de gekende Amerikaan Douglas Tompkins, de oprichter van The North Face. Hierdoor is het heel goed uitgerust voor het publiek met mooie wandelpaden en toegankelijke campings. Tegelijkertijd is het hele park moeilijk toegankelijk, want de enige manier om er te geraken is via de weinig geasfalteerde Carretera Austral waardoor het eigenlijk heel weinig toeristen trekt. Het park en de wandeling zijn prachtig. In het woud staan echt oeroude (tot 4.000 jaar oude!) grote dikke Alerce bomen. Het leuke aan dit regenwoud is dat het er niet ondraaglijk heet en vochtig is zoals in Taman Negara. We zijn heel blij dat we op het onverwacht in het busje zijn gestapt! Vlak voor het einde nog een onverwachts pareltje langs deze route!

Hiermee zit onze reis langs de Carretera Austral erop. Hier komen we zeker nog terug! Maar dan met onze eigen 4×4. Reizen met de bus was niet altijd even eenvoudig en vooral: we konden niet overal stoppen langs deze prachtige route, geen ommetjes maken. We beseffen dat we zoveel mooie dingen gemist hebben langs deze route. Toch zijn we superfier dat we dit allemaal met de bus gedaan hebben, want van zover we op het internet kunnen lezen, hebben nog niet zoveel mensen het ons voor gedaan! Een heel avontuur met kids!